HARALDSON

 

 

 

 

Het geesteskind van mijzelf, als tiener. Een droombeeld waarbij ik mij binnen enkele jaren terugtrek in de Scandinavische natuur, ingegeven door de heimwee van mijn moeder. Zij migreerde op 7-jarige leeftijd van de Faeröer naar Denemarken.

Een transgenerationeel verlangen naar de Scandinavische wildernis waar ik nu als volwassen man met een huis, vrouw en kinderen ten tijde van gesloten grenzen* aan toegeef, door in de bossen rondom mijn huis mijn jongensdroom uit te leven.

- Harald Six

​

*Dit werk werd gemaakt tijdens de corona-lockdown.

Ik ben van het pad afgegaan, heb de wildste plaats uitgezocht en ben zo hoog als ik kon in een boom geklommen. De wind ruist zachtjes door de bladerloze takken; ik ga lichtjes heen en weer als op de boot naar de Faeröer op een kalme oceaan. Even lijk ik weg te zijn van alle drukte, één met de natuur - "Die nieuwe collega van ons, da's toch maar een rare e!?" - heel even maar, want op nog geen honderd meter van mij passeert een groepje wandelaars, zich niet bewust van de man in de boom die op ze neerkijkt. Ik hoor ze tot ver babbelen en op het moment dat de rust is teruggekeerd zie ik een oude man langs het wandelpad stoppen voor een boom. Het duurt even voor ik doorheb dat hij geen sanitaire pauze inlast, maar een zakmes bovenhaalde. Als een fervente maniakale klimop-hater gaat hij tekeer op de prachtige klimplant die de boom tot aan de hemel siert. Ik schat ze 25 jaar oud. Bij elk vreemd geluid kijkt de man schichtig om zich heen, zich niet bewust van de man in de boom die alles gadeslaat en plots zijn keel luid schraapt. De oude man in het geruite hemd stopt, verbergt het zakmes achter zijn rug en inspecteert het pad. Ik zit achter hem, op nog geen 50 meter; het zakmes fonkelend in het winterse zonlicht. Voor de oude man verder gaat met zijn gewelddadige missie speurt hij nog eens snel het pad in beide richtingen af. Bedroefd kijk ik toe en even overweeg ik naar hem toe te gaan, om met hem te praten over de schoonheid van de klimop, over hoe de vogels houden van zijn bessen, insecten schuilen onder zijn bladeren en hoe die zelfde bladeren heel handig zouden zijn voor hem, de moordenaar, om te gebruiken als wasmiddel. Maar het zou te lang duren: naar beneden klimmen, door de bramen en het moeras waden, eenmaal bij de arme man, zou de lugubere misdaad al gepleegd zijn en elk gesprek te laat komen; als hij al niet de benen zou nemen bij het zien van een verwilderde man wadend door bramen. Dus blijf ik in mijn boom zitten en verhef mijn stem: "Awel, awel, awel!" Hij verschiet, vouwt prompt zijn zakmes op en stopt het weg terwijl hij verbouwereerd rondom zich heen kijkt. Hij ziet mij niet, nochtans heeft de boom nog geen bladeren, maar niemand verwacht een volwassen man boven in een boom. De vandaal zijn hartslag daalt weer, terwijl hij rustig, genietend van het natuurgebied zijn tocht verder zet.